Çok Geç Olmadan...

Garip bir taraftan bakıyorum buaralar hayata..

Hiç kimse yada hiçbir şey "zerre" kadar umrumda değil..

Ben hayatımda en çok değer verdiğim insanlardan birininin, Fikret amcamın önce yoğun bakımdan çıkması için, sonrada söylemeye dilimin varmadığı o "kötü hastalığı" yenmesi için her gün dua ediyorum. Ve ben her sabah ya birşey olursa korkusu ile uyanırken, hayata çok daha farklı bakıyorum.

Mesela şuan facebook ta insanların yazdığı iletiler çok saçma geliyor. Ya da rengini değiştirmeyi düşündüğüm saçım umrumda bile değil.

Ne almayı düşündüğüm o yeni çizmeler, ne de bu blog...Diyorum ya, hiç biri zerre kadar umrumda değil.

Tek düşündüğüm amcamla aslında ne kadar az vakit geçirebilmiş olmam.

Mesela keşke geçen sene yılbasında o aptal gece klubune gıdecegıme, amcamla girseymişim yeni yıla.

Ya da haftasonları arkadaşlarımla kahve içip geyik yapacağıma, amcamla bir el tavla atsaymışım.

İnsan kaybetme korkusu olunca görebiliyor bazı şeyleri işte. Ama olsun herşey bitmiş değil.

Biliyorum..

İnanıyorum...

Dua ediyorum..

Ve ben hazır bu taraftan bakıyorken hayata, size de sevdiklerinizle daha çok vakit geçirmeniz konusunda bir nutuk çekeyim diyorum.

İnsan hafta içi çalışınca, haftasonu "Amaan sevgilimle olayım." yada "Ne zamandır göremediğim arkadaşlarımla buluşayım." diyor, "Hafta içi zaten her gün ailemleyim." diye düşünüyor.

Oysa işten geldiğinizde annenizi babanızı görmek demek aslında onlarla vakit geçirdiğiniz anlamına gelmez.

Arkadaşlarınızı ekip babanızla playstation oynamaktır vakit geçirmek.

Ya da kız arkadaşlarınızı ekip o gün bağdat caddesine annenizle inmektir.

Sevgilinizi satıp o çok istediğiniz filme ağabeyinizle gitmektir.

Ve belki de bir pazar günü hep birlikte tabu oynamaktır .

Diyeceğim o ki, çok geç olmadan sevdiklerinize gerçekten zaman ayırın.

Pişman olmadan, çok geç olmadan...

Herkese bol sağlık dilerim, Z.